MOTO GP MUGELLO 2015 review
(day 1)
Πέμπτη 28 Μαΐου 2015, 9:50 το αεροπλάνο απογειώνεται και είμαστε μέσα. Προορισμός; Ρώμη-Φλωρεντία-Mugello. Ο ενθουσιασμός μεγάλος! Πάμε MOTO GP για πρώτη φορά! 11:15 προσγειωνόμαστε στο Τσιαμπίνο. Από τις 11:30 και μετά είναι να πάρουμε το νοικιάρικο και να ανηφορίσουμε για Φλωρεντία. Μετά από κάτι ζόρια που συναντήσαμε με τους νοικάρηδες, και αρκετή ώρα μετά, ξεκινάμε για το Mugello απευθείας, πλέον, γιατί είχαμε και το πρώτο ραντεβού να προλάβουμε, τη συνέντευξη με τον Cul Crutchlow. Στη Φλωρεντία είχαμε κλείσει δωμάτιο οι γκαζμάδες, οι τουριστογαμπροί, η οποία δεν ήταν και τόσο κοντά, τελικά. Ναι, θέλαμε να τσεκάρουμε και το night life της πόλης μετά από τις 12 ώρες, κάθε μέρα, στην πίστα. Ποτέ, όμως. Μετά από 400 παρά κάτι χιλιόμετρα φτάνουμε στο check point να πάρουμε τα πάσα μας και το πρόγραμμα.
Φεύγουμε πετώντας για την πίστα. Ταχυκαρδίες και τέτοια. Φτάνουμε, παρκάρουμε και να τη η πίστα από κάτω μας. Την κοιτάμε με δέος. Κατεβαίνουμε τις σκάλες και πέφτουμε με τη μία πάνω στον Dovizioso. Καλός οιωνός, σκέφτομαι. Στη συνέχεια προχωράμε για τις νταλίκες. Κόσμος μαζεμένος ανάμεσα σε δύο. Και είναι εκεί, ποιός άλλος, ο Valentino Rossi. Ανεβαίνει τη σκάλα, από πίσω εμείς και βγαίνουμε στη συνέντευξη τύπου. Rossi, Dovizioso, Iannone, Marquez, Lorenzo, Petruzzi και γύρω-γύρω φωτογράφοι. Μέσα κι εμείς. Τελειώνουν και τη στήνω στον Rossi, έτσι για μια χειραψία. Η ώρα περνάει και δεν το παίρνουμε χαμπάρι.
Στο ψιλογρήγορο και αγχωμένο ψάχνουμε το hospitality (χώρος μπροστά από τις νταλίκες με τα λυόμενα καφέ-μπαρ-εστιατόρια των ομάδων, για τη φιλοξενία των καλεσμένων τους) της LCR HONDA και συγκεκριμένα τη Lisa (υπεύθυνη δημοσίων σχέσεων) που μας είχε κανονίσει τη συνέντευξη με τον Crutchlow. Οι μπαταρίες στις κάμερες και τα κινητά πεθαμένες (ήμασταν ενθουσιασμένοι λέμε) και πρίζα πουθενά (δεν είχαμε ξεψαρώσει ακόμα). Έρχεται ο Crutchlow και τον παρκάρω σε ένα τραπεζάκι με δύο σκαμπό. Άνετος, χαλαρός και σβέλτος. Τελειώνουμε τη συνέντευξη και μας προσκαλούν από την ομάδα να κάτσουμε για φαγητό και φυσικά δεχόμαστε αμέσως. Στον ενδιάμεσο χρόνο ντύνω τη συνέντευξη με εικόνες από το hospitality και αρχίζω τα κομπαρσιλίκια με τα παιδιά που δουλεύουν εκεί μέσα και τους μηχανικούς. Τρώμε (εξαιρετικά). Μέχρι να φύγουμε έχουμε γίνει κολλητοί με τους τύπους. Κανονίζουμε με τη Lisa την επόμενη μέρα να μας βάλει στα γκαράζ να τραβήξουμε φωτογραφίες. Στη διαδρομή για την έξοδο, βλέπουμε ανοιχτή την πόρτα της πίστας, μπουκάρουμε και δώστου φωτογραφίες οι γαμπροί.
Έχει νυχτώσει και έχουμε παραδώσει πνεύμα και σώμα, και φεύγουμε για Φλωρεντία, για μπανάκι και νάνι. Διαδρομή μέσα από τα χωριά, άλλα τοπία, φτάνουμε Φλωρεντία, μπλέκουμε σε κάτι κωλόστενα και μετά από κάτι γύρους που μας έκανε ο χάρτης του GPS, φτάνουμε σε μια πλατεία με τρατορίες και ένα πεταμένο καφέ-μπαρ, όπου είναι και το ξενοδοχείο μας -από 3 αστέρια στο internet, 1 από κοντά. Νεκροί ανεβαίνουμε τη σκάλα, που μύριζε μουχλοσαπίλα, και φτάνουμε στη ρεσεψιόν. Στο πολύ γρήγορο μαθαίνουμε ότι το δωμάτιό μας, όχι απλά είναι σάπιο, αλλά δεν έχει και μπάνιο! Είμαστε τόσο κουρασμένοι, που συμβιβαζόμαστε, μόνο για αυτό το βράδυ, με ένα κελί με μπάνιο (+10 euro). Μπάνιο και νάνι, γιατί έρχεται μεγάλη μέρα, η μέρα που θα πρωτοβγούν τα όπλα στην πίστα! (Το ροχαλητό του συγκάτοικου δε βοήθησε).
